ความสัตย์จริงหมายถึงการกระทําอย่างจริงใจ และพูดอย่างสุจริตใจ ผู้สัตย์จริงจะห่างไกลจากการเสแสร้ง การบิดเบือนความจริง การหลอกลวงที่เป็นอันตราย และความหน้าไหว้หลังหลอก รูปแบบที่เลวร้ายที่สุดของความไม่ซื่อสัตย์ คือการเป็นพยานเท็จ (2468, 2476)
ความชั่วที่เลวร้ายที่สุดในชุมชน คือการใส่ร้ายผู้อื่นและการซุบซิบนินทาที่เป็นอันตราย เช่น ก บอก กับ ข “เป็นความลับ” ถึงสิ่งที่ ค พูดไม่ดีเกี่ยวกับ ข
