ไม่มีใครมีความเชื่อได้โดยลำพังตนเองเหมือนที่ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ได้เพียงลำพังคนเดียวเรารับความเชื่อมาจากพระศาสนจักร และดำเนินชีวิตความเชื่อในมิตรภาพกับผู้ที่เราแบ่งปันความเชื่อ ของเราแก่เขา (166-169, 181)
ความเชื่อเป็นเรื่องส่วนบุคคลมากที่สุดของมนุษย์ แต่กระนั้นความเชื่อก็มิใช่เรื่องส่วนตัวเสียทีเดียวใครที่ปรารถนาจะเชื่อต้องสามารถพูดได้ทั้งคำว่า "ข้าพเจ้า" และ "เราทั้งหลาย" เพราะความเชื่อที่เราไม่สามารถแบ่งปันหรือสื่อสารได้ย่อมเป็นสิ่งไร้เหตุผล ผู้มีความเชื่อแต่ละคนให้การยืนยันอย่างอิสระกับคำว่า "เราทั้งหลายเชื่อ" ของพระศาสนจักรเรารับความเชื่อ จากพระศาสนจักร และตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมา พระศาสนจักรเป็นผู้ส่งต่อความเชื่อให้แก่เรา และเป็นผู้ปกป้องความเชื่อไว้มิให้มีการหลงผิด ทำให้แสงสว่างของความเชื่อนี้ยังคงเจิดจ้าต่อไป ดังนั้น ความเชื่อคือการที่ทุกคนมีส่วนในความเชื่อมั่นร่วมกัน
ความเชื่อของผู้อื่นค้ำจุนฉัน เช่นเดียวกับที่ความเชื่ออันร้อนรนของฉันทำให้ความเชื่อของผู้อื่นมั่นคงและร้อนรนขึ้นด้วย พระศาสนจักรเน้นทั้งคำว่า "ข้าพเจ้า" และ "เราทั้งหลาย" ในเรื่องความเชื่อโดยการใช้บทยืนยันความเชื่อทั้งสองแบบในพิธีกรรม คือ บทยืนยันความเชื่อของบรรดาอัครสาวกบทข้าพเจ้าเชื่อซึ่งเริ่มต้นด้วยคำว่า "ข้าพเจ้าเชื่อ" (Credo) และบทข้าพเจ้าเชื่อของสังคายนาที่นิเชอา คอนสแตนติโนเปิล ซึ่งในบทเดิมเริ่มต้นด้วยคำว่า "เราเชื่อ" (Credimus)
