ในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาเดิมพระเจ้าทรงแสดงพระองค์ ในฐานะพระผู้ทรงสร้างโลกด้วยความรัก และยังคงซื่อสัตย์ต่อมนุษย์ แม้เมื่อมนุษย์ตกอยู่ในบาปถอยห่างจากพระองค์ (54-64, 70-72)
พระเจ้าทรงทำให้การพบพระองค์เป็นสิ่งที่เป็น ไปได้ในประวัติศาสตร์ พระองค์ทรงกระทำพันธสัญญากับโนอาห์ เพื่อรักษาสิ่งมีชีวิตทั้งหลายไว้ พระองค์ทรงเรียก อับราฮัม เพื่อให้ท่านเป็น "บิดาของชนชาติจำนวนมาก" (ปฐก 17:5ข) และทรงอวยพร "บรรดาเผ่าพันธุ์ทั้งสิ้นทั่วแผ่นดิน จะได้รับพระพรเพราะท่าน" (ปฐก 12:3ข) ประชาชนชาวอิสราเอลเกิดจากอับราฮัม และกลายเป็น ประชากรของพระองค์ พระองค์ทรงเผยพระนามของ พระองค์แก่โมเสส ซึ่งเป็นพระนามเร้นลับว่า → YHWH (ยาห์เวห์) คำว่า ยาห์เวห์ หมายถึง “เราคือเราเป็น” (อพย 3:14) พระองค์ทรงปลดปล่อยชาวอิสราเอลจาก การเป็นทาสในประเทศอียิปต์ ทรงกระทำพันธสัญญากับ พวกเขาบนภูเขาซีนาย และทรงประทานพระบัญญัติแก่ พวกเขาโดยผ่านทางโมเสส พระเจ้าทรงส่งบรรดา ประกาศกมาหาประชากรของพระองค์ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อเรียกพวกเขาให้กลับใจ และฟื้นฟูพันธสัญญาขึ้นใหม่ บรรดาประกาศกประกาศว่าพระเจ้าจะทรงตั้งพันธสัญญาขึ้นใหม่เป็นพันธสัญญานิรันดร อันนำมาซึ่งการฟื้นฟู อย่างถอนรากถอนโคน และการช่วยให้รอดพ้นจากบาป ในที่สุด พันธสัญญานี้เปิดกว้างสำหรับมนุษย์ทุกคน
