บทข้าแต่พระบิดาเป็น “บทภาวนาที่สมบูรณ์แบบที่สุด” (นักบุญโทมัส อไควนัส) และเป็น “การ สรุปพระวรสารทั้งครบ” (Tertulian) (2761-2772, 2774, 2776)
บทข้าแต่พระบิดามีความสําคัญมากกว่าแค่เป็น บทภาวนา เพราะเป็นหนทางนําไปสู่พระทัยของพระบิดา โดยตรง บรรดาคริสตชนในสมัยเริ่มแรกท่องบทภาวนานี้ วันละสามครั้ง ซึ่งเป็นบทภาวนาดั้งเดิมของพระศาสนจักรที่มอบให้แก่คริสตชนทุกคนเมื่อรับศีลล้างบาป เราก็ เช่นกันไม่ควรปล่อยให้วันหนึ่งผ่านไป โดยมิได้สวด บทข้าแต่พระบิดาด้วยวาจาเพื่อนําเข้าสู่จิตใจ และทําให้ เป็นจริงในชีวิตของเรา
