ประการแรก การภาวนาคือการยกจิตใจขึ้นหา พระเจ้า พระเยซูเจ้าเองทรงสอนบรรดาศิษย์ของ พระองค์ให้ภาวนาด้วยถ้อยคําต่าง ๆ พระองค์ทรงมอบ บทข้าแต่พระบิดาแก่เรา ซึ่งเป็นการภาวนาออกเสียงที่สมบูรณ์ เสมือนเป็นมรดกให้เราเห็นว่าควรภาวนา อย่างไร (2700-2704, 2722)
ในขณะภาวนา เราไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องศรัทธา ทั้งหลาย แต่เราควรแสดงออกถึงสิ่งที่อยู่ในใจของเรา และ มอบถวายแด่พระเจ้า ไม่ว่าจะเป็นการบ่น การวอนขอ การ สรรเสริญ และการโมทนาพระคุณ บ่อยครั้ง การภาวนา ด้วยเพลงสดุดีและเพลงสรรเสริญจากพระคัมภีร์ บทข้าแต่ พระบิดา หรือบทวันทามารีย์ เป็นการภาวนาออกเสียงที่ดี ซึ่งนําเราสู่แก่นแท้ของการภาวนา และนําเราสู่การภาวนา ภายในที่เป็นอิสระ → 511-527
