“ความชั่วร้าย” ในบทข้าแต่พระบิดามิได้หมาย ถึงพลังฝ่ายจิตหรือพลังเชิงลบ แต่เป็นความชั่วร้ายใน บุคคลซึ่งพระคัมภีร์เรียกว่า “ผู้ล่อลวง” “บิดาแห่งการ โกหก” ซาตาน หรือมารร้าย (2850-2854, 2864)
ไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าความชั่วร้ายในโลกมีพลัง ทําลายล้าง และรอบ ๆ ตัวเรามีกระบวนการของปีศาจ ปรากฏอยู่ในประวัติศาสตร์ มีแต่ในพระคัมภีร์เท่านั้นที่เรียกความชั่วร้ายด้วยชื่อของมัน “เพราะเรามิได้ต่อสู้กับ พลังมนุษย์ แต่ต่อสู้กับเทพนิกรเจ้า และเทพนิกรอํานาจ ต่อสู้กับผู้ปกครองพิภพแห่งความมืดมนนี้” (อฟ 6-12) คําอ้อนวอนในบทข้าแต่พระบิดา “โปรดช่วยให้พ้นจาก ความชั่วร้าย” จึงเป็นการนําความทุกข์ยากทั้งปวงของ โลกนี้มาไว้เฉพาะพระพักตร์พระเจ้า และวอนขอพระองค์ ผู้ทรงสรรพานุภาพ โปรดทรงปลดปล่อยเราให้เป็นอิสระ จากความชั่วร้ายทั้งปวง
