นักบุญคือผู้ที่ลุกโชติช่วงด้วยพระจิตเจ้า พวกท่านรักษาไฟของพระเจ้าที่ลุกอยู่ในพระศาสนจักร แม้ในขณะที่บรรดานักบุญมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ท่านภาวนาอย่าง ร้อนรน และเป็นแบบอย่างแก่ผู้อื่น เมื่อเราอยู่ใกล้ชิด กับพวกท่าน จึงเป็นการง่ายที่จะภาวนา แน่นอนว่า เรามิได้นมัสการบรรดานักบุญ แต่เราได้รับอนุญาตให้ วอนขอพวกท่านที่อยู่ในสวรรค์ เพื่อท่านจะได้เสนอคําอ้อนวอนของเราต่อพระบัลลังก์ของพระเจ้า (2683, 2684)
ในท่ามกลางบรรดานักบุญผู้ยิ่งใหญ่ ได้เกิดการ พัฒนาลักษณะพิเศษของโรงเรียนแห่ง →จิตตารมณ์ ซึ่ง เปรียบเหมือนแถบแสงเจ็ดสีที่ทุกสีมุ่งไปสู่ แสงบริสุทธิ์ของ พระเจ้า บรรดานักบุญเริ่มจากองค์ประกอบพื้นฐานของ ความเชื่อ และการอุทิศตนแด่พระเจ้า เช่น จิตตารมณ์ คณะฟรังซิสกัน เริ่มต้นจากความยากจนฝ่ายจิต จิตตารมณ์คณะเบเนดิกติน เริ่มจากการสรรเสริญพระเจ้า และจิตตารมณ์ของคณะอกญาเซียน (เยสอิต) เริ่มจากการ พิเคราะห์แยกแยะ (discernment) และกระแสเรียกจิตตารมณ์ที่เรารู้สึกสนใจตามบุคลิกของเราแต่ละ ย่อมถือได้ว่าเป็นโรงเรียนแห่งการภาวนา
