สิ่งที่คุกคามคู่สมรสอย่างแท้จริงคือบาป ส่วนสิ่งที่รื้อฟื้นขึ้นใหม่คือ การให้อภัย และสิ่งที่ทำให้การแต่งงานมั่นคงเข้มแข็งคือการสวดภาวนา และความไว้วางใจในการประทับอยู่ของพระเจ้า (1606-1608)

ในทุกหนแห่งความขัดแย้งระหว่างชายและหญิงซึ่งบางครั้งนำมาซึ่งความเกลียดชังกันระหว่างคู่สมรสนั้นมิใช่เป็นเรื่องความแตกต่างทางเพศที่เข้ากันไม่ได้ในเรื่องเพศ ไม่มีปรากฏว่ามียีนพันธุกรรมความไม่ซื่อสัตย์หรือความพิการทางจิตที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตได้ อันที่จริงแล้ว คู่สมรสจำนวนมากถูกคุกคามในเรื่องขาดการสื่อสารต่อกัน ขาดความเอาใจใส่เห็นอกเห็นใจกันและยังมีปัญหาด้านเศรษฐกิจและสังคมด้วย แต่การคุกคามสำคัญคือความเป็นจริงในเรื่องบาป ความอิจฉาริษยา ความหลงอำนาจ ความก้าวร้าว กิเลสราคะ ความไม่ซื่อสัตย์ และการทำร้ายในรูปแบบต่าง ๆ ด้วยเหตุนี้การให้อภัยและการคืนดีกันในศีลอภัยบาป จึงเป็นส่วนสำคัญจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับคู่สมรสทุกคู่